Corriere della Sera

Vdiq Rugova, presidenti kosovar që u konvertua fshehtas në krishterim.

Dom Gjergji dhe sekreti i pagëzimit « vdiq duke e përqafuar Krishtin» (Corriere della Sera, 22 janar )

Dom Gjergj, a mund thuhet tani se Rugova u konvertua në krishterim ?

«Nuk di se a mund të thuhet. Më mirë mos e shkruani këtë. Të themi kështu: në aspektin kulturor dhe spiritual ishte afër fesë krishtere«.

A është e vërtetë se ishte pagëzuar fshehtas ? «Mendja dhe e zemra e tij ishin tashmë thellësisht krishtere. Mirëpo edhe kjo është një gjë që nuk duhet pyetur dhe që nuk tregohet: kjo i takon vetëm ndërgjegjes së tij.

« A është rrëfyer?

«Të themi kështu: i ofroi vuajtjen e tij Zotit dhe Nënë Terezës»

Po pse nuk e bëni publike këtë konvertim?

« Sepse është një çast delikat për Kosovën! Mos harroni se ishte presidenti jonë. Dhe se ky është një regjion me 98 % shqiptarë, dhe se shumë shqiptarë deklarohen mysliman. »

Me shallin e tij blu dhe ëndrrat e tija për pavarësinë, Ibrahim Rugova mori në varr më të parrëfyeshmen, më të njohurën të sekreteve kosovare: një pagëzim. Një rrugë fetare që e kishte bërë ( gjë e rrallë ) ta braktisë Islamin dhe të përqafoj Krishtin. Dom Lush Gjergji, 56 vjeçar, studioi në Romë, famullitar i një fraksioni në Prishtinë, autor i librave mbi kosovaren Nënë Tereza të Kalkutës, është prift shqiptar i cili që nga viti 1980 ka ndjekur rrugën spirituale dhe politike të Gandit të Ballkanit. Të gjithë e quajnë «rrëfyes i presidentit». Në qelën e Vitisë është i emocionuar: « Herën e fundit e vizitova të hënën. Nuk dëshironte të shohë askënd, nuk mundej më. Mirëpo kur i thash se në Prishtinë ishte kardinali Angelo Skola, atëherë bëri një përjashtim ». A janë takuar ? «

Njëzet minuta. Një gjë shumë emocionale. Rugova i shpjegonte gjendjen politike. Thoshte se po përpiqej për t´i qetësuar ujërat, pastaj befasisht u përpoq të ngrihet: deshi të gjunjëzohet para kardinalit, mirëpo nuk mundi, pastaj i puthi atij unazën dhe tha:

« E bëj në devotshmëri të Gjon Palit të II, Benediktit XVI dhe të peshkopit të Kosovës i cili ka vdekur para ca ditësh».

(Patriarku i Venedikut u prek nga ky gjest: « Ishte një përvojë e madhe personale dhe tronditëse – thotë sot Skola -. Ishte një njeri i madh. Do të kisha dashur të jem i aftë si ju gazetarët për ta shkruar atë që kam ndjerë » .

Mirëpo nuk do të varroset brenda ditës siç urdhëron Kurani: atëherë, çfarë varrimi do të jetë?

Nuk do të jetë varrim mysliman, qartë. Një varrim shtetëror. Testamenti i tij spiritual. Ai nuk kishte armiq, ai mundohej t´i kuptojë edhe kundërshtarët dhe xhelatët e vetë: “ Nganjëherë dikush rrëshqet dhe duhet ta ndihmojmë”, thoshte ai

« A do të ketë kryq mbi varr ? «

Nuk e di. Ka një muaj që është gati një varr në varrezat e Prishtinës. Dhe janë varreza për të gjitha fetë». Rugova dëshironte një katedrale për t´ia kushtuar Nënë Terezës dhe kishte pyetur Papa Wojtyla për ta bekuar atë. Në Ballkan, ku po mbushet me xhami, ai përsëriste se besimi i parë që ishte ushtruar këtu ishte krishterimi, sepse islami ka ardhur më vonë. Para disa muajve i kishin vënë një autobombë: a kishte frikë? «

Jo. Rruga e tij fetare kishte nisur para shumë viteve, megjithëkëtë e kanë votuar dhe zgjedhur gjithnjë. Shumë intelektual shqiptarë janë duke bërë rizbulimin e njëjtë të identitetit historik e spiritual: ne jemi pasardhës te Skënderbeut dhe Nënë Terezës. Nëse e mohojmë këtë, mohojmë vetveten! Po çka mendonte për Islamin?

«Nuk ka dashur kurrë të shprehet për këtë: as për të mirë e as për të keq». Doli nga skena në një çast delikat, thotë Pacolli, njeriu i Rusiagate, se sëmundja e tij ishte pak si ajo e Sharonit në Izrael... « Sharonit? Jo, si Moze! Vdiq pak para se ta shohë Tokën e Premtuar, përfundimisht të lirë. » Francesco Battistini, Corriere della Sera, 22 janar 2006

Nga italishtja: Lis Bukuroca. përkthyer më 23.01.2006