1. Se një popull është në fundosje e sipër, kuptohet, kur merr vesh se
me çfarë krenohet ai: me të tashmen apo me të kaluarën! Nëse mungojnë shëmbëlltyrat
në të tashmen, atëherë krenaria me të kaluarën, është humbje energjie dhe
shpërfillje e jetës reale, ku njeriu ka mundësi për të krijuar.
Nëse shumica përpunon dhe mburret me të kaluarën, atëherë e tashmja gjallon
në realitetin historik të së kaluarës, por mungon krijimi i historisë së re për
pasuesit dhe kjo mosprani, ushqen me iluzione, qetëson dhe manipulon, sepse
përtyp vetëm historinë, por nuk ndërton ardhmërinë. Ardhmëria mund të ndërtohet
vetëm me kontributin e përditshëm, të sotshëm dhe vetëm nëse e tashmja, është
kreative, prodhuese dhe efektive!
2. Më mirë
do të fotografoja Skënderbeun në shesh, se sa edhe veten pranë ose para tij,
nga frika se prish imazhin, që gjendet pranë, ose pas meje.
Më mirë do
të fotografoja përmendoren e Adem Jasharit, se sa edhe veten pranë, ose para
tij, sepse do të dëmtoja flijimin me buzëqeshjen time dhe vështrimin qortues të
tij.
Më mirë do
të fotografoja monumentin e Nënë Terezës vet në shesh, se sa edhe veten para
saj apo krejtësisht pranë saj, sepse mund të dëmtojë fotografinë dhe përkushtimin
e saj.
Shumë
personalitete, do të fotografoja nga disa hapa larg, sepse ai apo ajo, nuk ka shndërruar
jetën e vet në vepër, në përmendore dhe nuk është flijuar për t‘u fotografuar
unë pranë tij, pranë saj, por për ta fotografuar unë atë dhe për të mësuar unë
prej tij, ose prej saj.
3. Pasi
lexova mendime nga recensione për librin e sapo botuar të Stephen Hawking, më
shtyri të mendojë pohimi i tij, se zhvillimi i jetës, mund të jetë nisur edhe
në planetë tjerë, por qelizat, janë vetëshkatërruar nga kushtet e pavolitshme
më vonë! Togfjalëshi “janë vetëshkatërruar” më shtyri të mendojë më shumë dhe
aty më shkrepi ky mendim:
Atëherë as
ne nuk vdesim!
Trupi jonë
shkatërron vetveten. Nga një sëmundje, nga mosfunksionimi i një apo i më shumë
organeve. Njeriu mund të vdesë vetëm nga ndikimi i jashtëm, nga dhuna e
jashtme, si për shembull, nga një fatkeqësi, ndonjë aksident, plumb, ngufatje
etj., por nëse jeta jonë shuhet vetvetiu në pleqëri apo më herët, atëherë ne
nuk vdesim, por ne vetëshkatërrohemi. Shuhemi!
Vetëshkatërrimit i nënshtrohen të gjitha gjësendet, që
ekzistojnë në natyrë, sepse vetëshkatërrohen bakteret, planetët dhe galaktikat,
pra çdo gjësend, që ka formë, që ka materie apo që ndjehet vetëm me shqisa
ndijimi, i gjallë apo i pajetë. Në atë ecuri, ndryshon vetëm afati i vetëshkatërrimit. Si ndërtimi dhe lindja, edhe vetëshkatërrimi, duhet të jetë ligj
universal i pandryshueshëm!
Pra vdekja e shkaktuar nga jashtë mund të quhet
vdekje, por kur trupi humb jetën, sepse i shkakton dëme të pandreqshme vetvetes,
atëherë ai shuhet, vetëshkatërrohet, por siç konstaton në fund Hawking, gjenet
jetojnë te pasardhësit. Domethënë, nuk shuhemi tërësisht, por kalojmë jetën te
pasardhësit, rrjedhimisht, shuhemi përgjithmonë, nëse nuk lëmë pasardhës pas
vetes.
4. Duke u
bazuar në faktet, të cilat i prodhon politika shqiptare, nuk shihet asnjë provë, e cila mund
të mënjanojë bindjen, se pas dy shekujve, populli shqiptar nuk do të ekzistojë
më! Sipas sociologëve dhe dijetarëve të psikologjisë sociale, pjesëtarët e një
populli të mërguar, asimilohen më së largëti në brezin e katërt, d.m.th. pas
100 viteve, por edhe më herët! Politika shqiptare mund të mburret me dy
suksese: Vetëpasurimin dhe prodhimin e përhershëm të rrethanave dhe kushteve
për mërgim!
----------------------------------------
Libra nga Lis Bukuroca
Ngjyrat e dashurisë te lulu, roman vetëm për lexues të moshës madhore
Die Asylbewerber, komedi gjermanisht
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen