– Mirëdita. A keni diçka për të deklaruar?
– Jo, – i thashë.
– Pasaportën, ju lutem.
Ia lëshova në tavolinë. Ai e mori, e hapi, më shikoi dhe, ndërsa ma kthente, shtoi:
– Ju qenkeni gjerman?
– Jo, nuk jam.
– Por keni pasaportë gjermane…
– Po, është e vërtetë. Ajo tregon se jam nënshtetas i Gjermanisë.
– E çfarë jeni, atëherë?
– Jam shqiptar nga identiteti. Europian – si dëshmi.
Në dalje, bashkëshortja më pa me kureshtje.
– Pse iu përgjigje ashtu? Ishte i ri…
Unë buzëqesha.
– Pyetja e tij ishte spontane.
Përgjigjja ime – po ashtu.
Ai mësoi një dallim. E mësova edhe unë. Nuk e dija.
– Njeriu mund të ketë disa pasaporta, disa shtetësi.
Ajo më përcakton sipas ligjit; unë – sipas gjakut dhe kujtesës.
Por zakonisht – vetëm një komb.
Pasaporta është letër.
Unë jam vepër.
Dhe kjo ndjesi nuk është çështje e asnjë kontrolli doganor.
– Por e deklarove në doganë.
– Sepse ai e deshi.
– Po ka njerëz me prindër të ndryshëm?!
– Ke të drejtë, por unë fola vetëm për vete…
– Mirëpo, e pa si në Kosovë e përbuzën flamurin?!
– Po, ishin dy të rinj. Në çdo komb ka edhe nga ata që nuk e duan vetveten.
Edhe ata kanë të drejtë të ekzistojnë…
dhe të dënohen – por vetëm nëse veprimi i tyre është i ndaluar me ligj.
Jo për bindjen, por për veprimin.
Në Ballkan ka shqiptarë që luftojnë identitetin shqiptar.
Edhe në Shqipëri gjenden nja dy a tre…
Mal pa ferra, e komb pa derra, nuk ka, – thashë duke hyrë në autobus.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen