Isha diku dhjetë vjeç

Në katër klasat e para kishim vetëm një mësuese shqiptare në shkollë; në të pestën edhe një tjetër dhe një maqedonase. Matematikën – maqedonisht.

“Burrat” ua ndalonin çikave shkollën pas katër viteve, me arsyetimin se “shkolla i prishte”. Por djemtë i ndreqte, ndërsa vajzat i “bënte shkina”. Të njëjtët libra, e njëjta shkollë: djalin e bënte dijetar, vajzën të përdalë. Të rrezikshme për familjen dhe ftyrën e fisit.

Unë atëherë nuk e kuptoja çfarë trishtimi kishin ata në krenat e tyre. Një frikë primitive, aq e madhe sa i kthente çikat në makina pune: pa zë, pa mendim, pa drejtim. Një frikë që i shndërronte gratë në pajisje elektrike: ndez–fike, bëj punë, mos fol!!! 

Mirëpo, kur shkonim te mjeku, infermieret ishin “shkina”. Si fëmijë nuk arrija ta shpjegoj: pse shkojmë te "shkina" për shërim, por vetë nuk duhet të kemi infermiere? Madje do t’i kuptonin edhe plakat: shqip!

Ajo epokë, për fat, ka ikur, por nuk është zhdukur. Aty-këtu ende kultivohet ajo mendësi e vjetër, që e trajton gruan si robot modern: me zemër njeriu, por me pritshmëri hekuri. 

Përdore, udhëzoje, nënshtroje, dominoje! Le të funksionojë! Si pajisje elektrike shtëpiake. Kjo është me rëndësi dhe e moralshme, për ata që besojnë se diskrimimi dhe nënshtrim i anëtarëve të familjes, i bën burra!

Në fakt janë skllevër të mesjetës!

Skllevër!

Imazhi me Copilot