Ishte
shfaqe teatrale, jo thjeshtë një ritakim pas 68 viteve. Si prelud
pati Edi Ramën e Berlinit si kryesues dhe kjo nuk po kapërdihej
lehtë nga politikanët serb. Si prolog, para aktit të parë, u
shfaq edhe piktura shqiptare para miletit krenar serb. Për pikturën
serbet zgjodhën si autor kryesor vëllanë e Ramës. Ky skenar u
pëlqye shumë nga politikanët serb dhe shpresuan ta dëmtojnë Edi
Ramë dhe paraqesin para bote si një rrugaç, që dërgon të
vëllanë me një drone në Beograd. Pas atij përjetimi në stadium
dhe tundja e fluturakes, pasoi psikoza kolektiv dhe premtimi kolektiv
se do të bëjnë çdo gjë për ta penguar Shqipërinë e Madhe.
Thua se dikush i pyet, thua se dikush i pyeti a të shpallet Kosova e
pavarur.
Në
këtë çast m' u kujtua mendimi i Fatos Lubonjës, që krahasonte
fjalimin e Edi Ramës me atë të Hitlerit. Ky ishte budallallëku i
tretë i madh që kam lexuar qysh nga ndërrimi i rendeve. Ai që
mund të krahasojë Edi Ramën me Hitlerin, ai nuk ka fare iden se
çfarë ishte nazizmi e çfarë është demokracia. Kush ishte
Hitleri, e kush është Edi Rama.
Takimi
nuk ishte vetëm historik, por edhe histerik, edhe euro-forik dhe
natyrisht dramatik. Dekori dhe skomparasët i ngjanin një funerali:
dy protagonistët nga dy shkolla të ndryshme, qysh nga zanafilla, po
kacafyteshin për të Vërtetën si në Greqinë e lashtë. Ata nuk
do t' ishin takuar me njëri tjetrin, sikur të mos kishte qenë
trysnia nga jashtë.
Sidoqoftë
takimi prodhoi edhe histori: humbjen e vetkontrollit, reagim impulsiv
dhe shpërthim infantil, tekanjoz. Shkulja instiktive dhe teatrale e
dëgjueses nga veshi i majtë i Serbisë, rrumbullakonte dhe zbulonte
një mori paragjykimesh primitive. Shfaqja teatrale po luhej para një
publiku shumë të madh. Përveç agjencive të huaja, po e përcillni
drejtpërdrejtë edhe dy kombet, skuadrat e të cilëve, nuk arritën
ta përfundojnë një ndeshje të futbollit.(Shkaqet dihen: publiku
serb u hakmor dhe mori pjesë në rrahjen masive të lojtarëve
shqiptarë, edhe pse lojtarët nuk drejtonin fluturaken.)
Njëri
protagonist vjen nga shkolla europiane, adhurues i Perëndimit,
anëtar i NATOs, tjetri vjen nga shkolla ekstreme nacionaliste,
megalomane, naziste, me dëshirë për t' iu bashkangjitur Europës,
duke poshtëruar, duke urryer shqiptarët dhe duke u përkundur në
prehrin e Rusisë, por edhe duke u krekosur si fashistët apo
diktaturat me parakalimin e forcave të armatosura. E qartë, dy
protagonistët nuk ndryshojnë vetëm nga përkatësia nacionale, por
edhe nga njohja e botës. Rama është një shqiptar kozmopolit.
Vuçiqi është një nacionalist serb në konvertim e sipër. Jo nga
dëshira, por nga zori. Jo nga bindjet, por nga interesi. Edhe atë,
i kapur si vogëlush i trishtuar për këmbën e Putinit.
Kryeministri
i Serbisë pati shumë probleme. Arsyeja? Ai kishte plot paragjykime.
Ai urrente. Ai nuk dëshironte që Rama të braktisë Beogradin
kryelartë, por kokulur. Urrejtja i dhunonte lirinë për të qenë
politikan i nivelit europian. Ai urren shqiptarët, por ekonomia e
detyron ta ftojë Ramën në Beograd. Europa nuk urren, ajo krijon
ura. Ajo nuk përçan, ajo bashkon diversitetet dhe nuk u beson
teorive raciste. Serbia që urren shqiptarët, boshnjakët dhe
kroatët dhe që beson se Kosova është pjesë e saj, nuk mund të
bëhet pjesë e Europës. Ajo ka probleme serioze me perceptimin real
dhe objektiv. Ajo jeton në iluzione.
Edi
Rama ishte sovran, dinjitoz dhe me qëndrim prej burrështetasi të
stërvitur. Kjo edhe pritej. Ai që ka mbijetuar djallëzitë e Sali
Berishës, ai mund të mbijetojë edhe Dreqin personalisht. Vuçiqi u
shfaq sedër-hollë, si gjatë kaosit hormonal: si një zonjë
delikate gjatë menstruacioneve. Duke mos i dhënë dorën Edi Ramës,
ai nënvizoi primitivizmin, arrogancën dhe paragjykimet që ka ai
ndaj shqiptarëve. Atë po e dërmonte epërsia e Kryeministrit
shqiptar dhe këtë nuk mund ta fshihte. Nënqeshjet dhe vështrimet
e Ramës. Vuçiqi ishte në gazep para një publiku shumë më të
madh, se sa të një teatri, ku shfaqet “Jul Qesari” i
Shekspirit.
Shfaqja
i ngjante teatrit antik sepse fjalimi i Ramës krijonte asociacione
me fjalimin e Mark Antonit. Bruti është njeri i mirë, por e kanë
mashtruar shokët. Aleksandër do të thotë Edi Rama: Kosova është
e pavarur, ky akt është i pakthyeshëm, por ti je njeri i mirë dhe
ke të drejtë të shprehish mendimin tënd, edhe në Tiranë. Ky
fragment ishte shekspirian. Dhe pasi shkuli nga veshi dëgjuesen
Kryeminsitri serb, aty mund edhe të piskatej: “kafshatë që nuk
kapërdihet është or mik mjerimi.” Nuk u piskat, sepse ambienti
me heshtjen po krijonte oshtinë më të madhe.
Edi
Rama goditi siç godiste Mark Antoni Brutin para popullit romak në
dramën e Shekspirit. Besimi se Kosova është e Serbisë, por me
ushtri kosovare, me polici kosovare dhe NATO brenda, nuk ishte
serioze ka menduar Rama, madje gati gati, po e pyeste, në cilin
filxhan të kafesë paska lexuar ai këtë lajm. Ai ishte ky qëndrim
i drejtë? Po, përndryshe do ta quanin hipokrit.
Edi
Rama veproi si burrështetas i madh dhe i tha: eja në Albanopolis
dhe shpreh besimin tënd për Kosovën, duke shtuar, pa dyshim, ai
nuk do të jetë objektiv dhe real. Me një fjalë, Edi na
transmetonte se ndoshta i biri jonë ishte i mirë, por e kishin
gënjyer, e kishin manipuluar Nikoliqi, Millosheviqi dhe Daçiqi,
ndoshta edhe ky bir i jonë sepse ka mbiemrin Daci. Si edhe ministri
i mbrojtjes Gashiç, që është mbiemër Gashi, apo Dreçun e kështu
me radhë, nga të cilët edhe sikur ta pranonin origjinën, nuk mund
të pritet diçka e mirë sepse janë si vezirët shqiptarë.
(Budallallëku i dytë që kam lexuar pas ardhjes së demokracisë
është kërkesa për t' u krenuar me Perandorinë Osmane, ku qenë
ndaluar shkollat shqipe dhe gjuha amtare e vezirëve shqiptarë...)
Rama u
nisë drejt Preshevës, u tregoi shqiptarëve se tani e tutje nuk do
të jenë më bonjak, siç ishin në të kaluarën dhe nxitoi drejtë
Dheut të Bardhë për t' u futur në tokën e kosovarëve. Pas çdo
hapi që bënte, shihej dhe konstatohej zhbërja, tretja e formave
dhe strukturave të kombit kosovar. Ato po brohorisnin Ramën më
shumë se politikanët e vet dhe në Prizren, u takuan në mes vete
vetëm shqiptarët. Në këtë çast m' u kujtua ligjërimi i
Nexhmedin Spahiut dhe Halit Matoshit mbi kombin kosovar. (Nga ardhja
e demokracisë e deri më sot, ky është budallallëku më i madh që
kam lexuar nga publicistë shqiptarë.)
PS.:
Pas ndeshjes së futbolli kam lexuar shumë shtypin serb, gjë që
nuk e kisha bërë ndoshta dhjetë vite. Kam lexuar qindra komente të
lexuesve dhe dhjetëra artikuj të publicistëve serb. Më erdhi keq.
Më erdhi shumë keq. Më erdhi shumë keq sepse Serbia ishte e
zhytur më keq dhe më thellë se sa në vitet e tetëdhjeta. Serbia
po pëlciste nga injoranca. Serbia nuk kishte ndryshuar. Ajo po
përkundej dhe lëpinte plagët në rolin e viktimës. Populli serbi
ishte manipuluar keq. Ishte tepër vështirë të gjeje një koment
ashtu siç bëhet në Europë, pa urrejtje dhe pa paragjykime. Ky
konstatim më dëshpëroi shumë. Nuk është aspak mirë të kesh
fqinjin në këtë derexhe, në këtë gjendje psikike dhe me këto
patologji. Edi Rama u takua me pasuesit e Millosheviçit, Sheshelit,
Rankoviçit dhe Çubrilloviçit. Vuçiqi, Daçiqi dhe Nikoliçi, që
qeverisin sot Serbinë janë si kabineti i Hitleri pa Hitlerin, por
me Joachim von Ribbenthropin, me Heinrich Himmlerin dhe me Joseph
Goebbelsin.
Lubonja
paska thënë se qenka i vërtetë edhe mendimi i Vuçiqit sepse
Kosovën nuk e kanë njohur shumë shtete, në mesin e tyre edhe Kina
dhe Rusia. Në atë vend që nuk qenka shtet, qytetarëve serb,
qeveritarëve serb dhe çdo qytetari të botës i nevojitet pasaportë
për të hyrë brenda. Në Planetin Tokë, aty ku nevojitet
pasaportë, quhet akoma shtet. Sa i përket qortimit të tij se Rama
paska provokuar dhe ka të drejtë ai që ka pësuar, dmth. i
provokuari, ky besim është tejkaluar në Perëndim qysh në shek.
XX dhe i provokuari nuk është asgjë tjetër, pos një njeri i
kompleksuar, që nuk mund të kontrollojë veten. Nëse i provokuari
paska të drejtë pse mund të ndërsehet, atëherë edhe gratë me
fustan të shkurtër mund të dhunohen, kanë provokuar, apo jo zoti
Lubonja?
Po pse
ky ekzaltim? Ishte hera e parë që po përjetonim një politikan
shqiptar të këtij niveli dhe dinjitoz. Nuk ishin mbështetjet e
Radio Tiranës të shekullit të kaluar, por ishte kryeministri
shqiptar aty. Natyrisht se ai nuk mund të shpëtojë krejt
shqiptarët, por ai u ka dhënë shpresën se nuk do të harrohen si
në të kaluarën dhe se ata do ta kenë një njeri që do të
kujdeset edhe për mjerimin e tyre jashtë shteteve shqiptare,
prandaj Edi Rama, mund lirisht të citojë Julius Gaius Caesarin:
“Veni, vidi, vici,” dhe Kryeministri do të ndikojë në
ndryshimin e imazhit të njollosur shqiptar...
Gazeta DITA
Gazeta DITA
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen