06.05.2018

Fragment nga romani "Ngjyrat e dashurisë", bota sot, perqasje, flashqip, dritare


Kreu i parë - 

Ashtu si në kllapi dëgjova një trokitje në derë, e cila mund të vlerësohej edhe si bukur nervoze. Pak më vonë, u dëgjuan dhe trokitje të njëpasnjëshme. Pas disa çasteve, goditje ca më të rënda me grushte. Në fund mosdurimit iu shtuan  edhe shqelmat.
- Hapni derën, përndryshe do ta hapim me forcë!, - dëgjova një zë kërcënues.
U ktheva në anën tjetër, duke menduar se isha në ankth të rëndë nga alkooli i tepruar dhe mbylla përsëri sytë duke mbuluar kokën daulle me nënkresë. Një grimë më vonë, dëgjova përplasjen e derës në murin e korridorit të ngushtë, nga u hodhën furishëm në dhomën e fjetjes një tollovi hijesh të çrregullta. Kujtova se u shemb hoteli dhe u rrotullova ngadalë dhe plot mundim. Duke hapur e mbyllur kapakët e syve me shpejtësi, përpi-qesha të qartësoj përvijimet e tyre, por vështrimi i skicave njerëzore, më turbullohej dhe përzihej, aq, sa më dukeshin se nga një njeri, shkëputeshin hije, krijesa, që silleshin e mbështilleshin, duke u ngritur drejt tavanit për t' u kthyer përsëri dhe trupëzuar nga ai që qenë shkëlfitur apo shkafanjitur. Ishin dhjetë apo tridhjetë veta, nuk kuptoja. 

Aq sa më shumë përpëlitja qepallat, aq më shumë përfitonin formë revolet në duart e tyre. Pikat e shiut stërvec përplaseshin në dritare, nga përthyenin shkërpica blu të njëpasnjëshme të makinave të policisë në rrugë. Ato përziheshin si në piktura abstrakte me ngjyra në një shkrirje të vazhdueshëm dhe trajta në shlyerje e sipër, duke ofruar një imazh të kapshëm,  por që fanitej orë e çast. Paska ndodhur diçka, mendova dhe u përpoqa të mbledh veten.

Suita e hotelit ishte aristokratike dhe me orendi në stilin e barokut; një sallon i madh, një banjë e madhe me një vaskë, ku mund të laheshin dy gra, dy gra dhe një burrë, ose dy tre burra, ose dy burra dhe një grua. Në mes të sallonit gjendej një tavolinë e ulët, një divan mbështetur në mur për tri veta, një majtas në krye për dy dhe përballë tij, një kolltuk për një vetë. Në mes të tij derdhej një llambadar me qindra kristale varur, nga përthyheshin qindra xixa dhe shkëlqarnin në përflakje të llojllojshme.

Në zyrë gjendej një tryezë e madhe shkrimi, mbi të cilën rrinte pezull llamba, ku hapur e mbyllur, qëndronin shtrirë disa libra të mi. Dhoma e fjetjes ndahej nga një korridor i ngushtë dhe ngrihej përball dhomës së ndejës. Në mes të saj gjendej krevati. Aty ku përfundonte ai, një hap më larg, mbështetej në mur dollapi nga druri i qershisë me tri kanata dhe nën to, tre sirtarë. Në mur zvarritej një pikturë e madhe e perëndeshës së Hënës, Luna.

Një njeri, i gjatë si skërfyell, lavrak dhe i shkordhur, mbante një letër në dorë. Ndoshta nuk ishte dy metra i gjatë, por stërzgjatej para krevatit sikur të ishte katër; diku dyzetë vjeçar, me flokë bionde, me një vështrim shpues dhe me një pamje të ashpër, që më përkujtoi përshkrimet e Tacitit. Ai bëri një hap drejt krevatit, ktheu kokën nga kolegët e tij me një shikim të ftohtë, të pjerrët dhe urdhëroi nëpunësitë e policisë:
- Gjeni armën!

(Me temë seksi dhe erotikë, vetëm për lexues të moshës madhore )

Keine Kommentare: