Aktakuzë (IV)

ja, dole nga kisha ku iu lute perëndisë

i mbushur guxim, për t’ia nisur gjuetisë

shikove lart, kërkove ndihmë për të vrarë

gjersa tërhiqje pas vetes, fustanin e zi zvarrë

me ujë të shenjtë, edhe tanket spërkate

dhuratë Krishtit serb, i cili nuk njeh mëkate

u dha guxim ushtarëve, u vrapove pas duke i bekuar 

me kryqin simbolik, si ai ku i vërteti vdiq gozhduar

nga pat falur vrasësit e vet, me qëndrim hyjnor

ti me zotin n’gojë, për masakrimin sa më mizor

Krishti yt nuk njihte mëshirën, si urdhëronte hebreu

i yti nga plehu, jo si i ndrituri prej dheu

Krishti yt i pashpirt, është thjesht hekur 

të cilit i lutesh, me të cilin të dobëtit ke përndjekur

Krishti yt serb, i çmendur e shpirtzi si Kaini

egërsirë si Hitleri dhe bastard si Musolini

i etur për gjak, shihte e gjente kudo armiq

ai quhej Arkan, Sheshel e Millosheviq

këta vetëm të fundit në Serbinë naziste

para tyre qenë sajuar, projektet shkencore fashiste 

ti s’adhuroje Krishtin e vërtetë, por atë të Shumadisë

një Krisht serb, si kryeperëndi e barbarisë

pervers dhe narcis, një Krisht i tmerrit

bashkëpunoi me mbretër e fashistë,  për përgatitjen e ferrit

kërbaç liria rrethuar me tanke e hekur

ende mallkon, akuzon në ndërgjegje i paprekur 

kush dreqi të mësoi se Krishti bekon vrasjen

në cilën bibël mësove epshin dhe ngasjen

ku dreqin lexove se duhet dhunuar gratë  

vallë i bëtë fli për Krishtin serb si dhuratë

si nuk pa Krishtin e vërtetë në sytë e fëmijëve

kur gjaku u rridhte fytyrave dhe ndërmjet gishtërinjve

me cilin u shkërdhye nëna jote, që bëri djallin fetar

që gjersa vriste përndizej dhe ndihej krenar

ti nuk ke fe, ti s’predikon dashuri në këtë botë

je njëri prej tyre, që gozhdoi Krishtin e vërtetë në Golgotë

Krishtin e vërtetë, që u flijua për paqen dhe njerëzimin

kurse i yti predikoi dhe përligji vetëm mjerimin

Krishti i parë fali edhe vrasësit e tij

Krishti juaj nxiti e cyti, të vriten gra e fëmijë

një herë s’u pendove, oh maskara i Sremit

pse me bibël në dorë, gozhdove Krishtin e Jerusalemit

një herë s’u pendove kopil rruspije

një herë s’kërkove ndjesë, si i ka njeriut hije

ti kërkon ende, shpall tokat e huaja të shenjta

shan e mallkon, t’u paska marrë më e shtrenjta

eu, bir kurve sikur të besoje Krishtin e vërtetë

do të qaje me kujë, s’do ngrije kokën kurrë përpjetë

ke vjedhur edhe kufoma, i ke fshehur nëpër Serbi

shpirtin e ke si fustani, si fustanin e zi

ktheje fustanin dhe kryqin, vari në një kishë

bëj vetëvrasje ose arratisu në mal si një bishë

ti je i pari që nuk beson, shpërfill dhembjen dhe lotin

ti mallkove të Birin e gozhduar gjersa luaje Zotin

Nga përmbledhja me poezi "Shtatë parimet e dashurisë." 140 faqe dashuri, por në jetë është e pranishme edhe urrejtja, edhe xhelozia, edhe përbuzja, madje edhe prindër që lëshojnë bashkëshorten e djalit: njëri ndahet, tjetri nënshtron, tjetri tradhton, i katërti vret: shumë njerëz, shumë fytyra të dashurisë dhe nga fundi, edhe shtatë parimet e dashurisë, që  rrjedh si sintezë e përsiatjeve mbi dashurinë dhe që duhet të mundësojnë një jetë të lumtur bashkëshortore. 

 "Shtatë parimet e dashurisë"  te amazon.