Krimi barbar dhe dënimi që nuk mjafton

Ai paska paguar për të ekzekutuar nënën e fëmijëve të vet. Jo bashkëshorten! Bashkëshort ai nuk ishte, prandaj ai nuk ka pasur as bashkëshorte. 

Njeriu që mendon të eliminojë shoqen dhe përgatit planin, lidhja e tij bashkëshortore ekziston vetëm si fakt administrativ, si dokument, por jo si akt dhe emocion shpirtëror. Pikërisht ky bashkon njerëzit, jo letra.

Ai jo vetëm që vrau ish-gruan, por shkatërroi përgjithmonë jetën e fëmijëve. Ata do të ndihen nesër fëmijë të një viktime dhe të një krimineli. Një njeri që vret nënën e fëmijëve të vet, nuk vret vetëm atë, por edhe të tashmen dhe të ardhmen e tyre. Dëmi që iu shkaktohet atyre nuk mund të mënjanohet kurrë. Ata do të mbeten tërë jetën të traumatizuar!

Fatkeqësisht, barbari të tilla ndodhin sepse disa burra nuk janë në gjendje të vlerësojnë dhe përjetojnë dashurinë. Te ne ende thuhet se “e rrah dikë për të mirën e tij”, pra rrahje dhe abuzim nga dashuria, nga sadizmi, por nuk thonë se e përqafon dikë nga dashuria. Sepse për ta dashuria nuk ekziston: vetëm nënshtrimi i gruas interpretohet si dashuri. 

Në ato familje jofunksionale të bindurit e gruas së pakusht, dominimi dhe nënshtrimi tërësor shpjegohen si dashuri, edhe pse në fakt dhe në realitet ajo gjendje është skllavëri absolute! Ata i poshtërojnë gratë me dhunë fizike dhe me dhunë të përditshme verbale. Mos harro, çdo ofendim, çdo piskamë, çdo keqtrajtim psikik është dhunë verbale! Mos e duro! Denoncoje në polici!

Çfarë dënimi, mirëpo, meritojnë paguesi dhe vrasësi? Nuk mund të ketë dënim meritor i barasvlershëm me jetën e humbur dhe traumat e shkaktuara fëmijëve, prindërve të Liridonës, vëllezërve, motrave dhe të afërmve të saj. Mirëpo, në anën tjetër, nuk është e drejtë as kërkesa për dënime vdekje! Pse? 

Sepse dënim me vdekje domethënë shteti apo gjykata të shndërrohet në Naim Mursel: të paguajë dikë me paratë e taksapaguesit, edhe atë shumë më pak sesa Naim Murseli dhe ai dikush, të bëhet vrasës si Granit Plava dhe të vrasë Naim Murselin. 

Pra, jo dënim me vdekje, por dënim me burg të përjetshëm dhe me punë të detyrueshme. 

Askush nuk duhet të ketë të drejtë të vrasë, as shteti! Nëse ai vret, atëherë do të përjashtonte gjakmarrjen private sipas normave të Kanunit të Lekë Dukagjinit, por do ta legalizonte dhe zbatonte gjakmarrjen institucionale.

Dënimi me vdekje rrit vuajtjet e njerëzve të pafajshëm, por nuk sjell drejtësi. Shteti ligjor ekziston kur gjykata bazohet në ligje, jo në emocione, apo empatinë e jashtme. Dënimi me vdekje nuk është dënim: jeta është një sfidë dhe mund të jetë shumë e rëndë. Vdekja do t’ia anulonte vuajtjet kriminelëve dhe ekzekutimi do t’ishte shpërblim, jo ndëshkim. 

Ps. Ata që e kanë librin “Letër burrave I” mund të lexojnë rrëfimin me titull “Në burg”, ku bëhet fjalë për një rast të tillë në Gjermani dhe për dënimin meritor. Ai vrasës nuk pat paguar ekzekutimin e bashkëshortes, por e pat vrarë vetë, nga xhelozia.