- “Ishit ju ai që refuzuat pjesëmarrjen?“, pyeti docentja duke ecur në drejtim timin.
- “Po, unë isha, mirëpo pastaj në njëfarë mënyre më detyruan dhe ja ku jam.”
- “Pse e refuzuat?”
- “Nuk më është dashur kurrë „Ndihma e parë“ dhe në rast nevoje, më mirë alarmoj ndihmën e shpejtë sesa të bëj ndonjë gabim…”
- “E si do të reagonit nëse një njeri shembet befasisht para jush?”, më ndërpreu ajo.
- ”Do të iknit tutje, thua se nuk po ndodh gjë prej gjëje?”, shtoi pas një pushimi të vogël.
- “Jo, nuk do të largohesha…”
- “Do ta ndihmonit…”, më ndërpreu përsëri.
- “Jo, pikësëpari do ta kisha pyetur:
“Zotëri, i beson zotit?”
Ajo e solli kokën dhe u ndal para meje e habitur .
- “Çfarë rëndësie paska besimi në zot në atë çast dhe në atë gjendje ju lutem?”
- “Zonjë, nëse i beson zotit dhe ma bën me dije disi, me kokë apo me fjalë…
- “E nëse po, vallë nuk duhet ndihmuar?”, më ndërpreu prapë gati e shqetësuar.
Në klasë ishim rreth 30 veta dhe të gjithë po përcillnin me vëmendje dialogun tonë.
- “Pra zonjë, siç thashë, nëse ai njeri i beson zotit, atëherë do t’i kisha thënë:
“Zotëri, udhëtim të mbarë! Perëndisë i duhesh dhe po të merr pranë vete, aty ku ke besuar se do të shkosh….”, këtu ia plasën gazit të gjithë dhe fjalët e fundit nuk u dëgjuan. Pasi u qetësuan, njëri m’u lut të përsërisja fjalinë e fundit.
- “Po, do t’i kisha thënë: "Urime i dashur dhe fluturim të këndshëm. Bëni të fala zotit prej meje dhe thuaj të më lërë të qetë se unë e di vetë se kur duhet të shkoj tek ai. Nëse dua fare të shkoj tek ai…“
- “E dini zotëri se mosofrimi i ndihmës është vepër penale?”, pyeti ajo seriozisht, edhe pse unë po flisja me shpoti, por me shaka serioze.
- “Po, zonjë, po, e di, por a ka vepër penale më të madhe sesa të përzihem në punët e autoritetit absolut, të zotit dhe të pengojë marrjen e dikujt, i cili i duhet atij urgjentisht.”, thashë në fund. Edhe këtu ia plasën gazit…
”Sigurisht i mungon ndonjë punëtor si ai, përndryshe nuk do ta merrte pikërisht atë, që rrëzohet para meje atje t’i dhënë ndihmë sociale…E pastaj, zonjë e nderuar, dënimi këtu është i kufizuar, te zoti nuk merr fund kurrë…Çfarë e pafe, që qenka, mendova. “A ndërhyn njeriu në punët e zotit dhe pikërisht sot, unë duhet të mësojë si të anulohet dëshira dhe vullnet i tij…”
2.
Ky akt madhështor, shumë e dashur zonjë, dëshmon për karakterin tuaj aristokratik dhe humanist.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen