Dua grua të lirë. Që mendon. Që guxon. Që më zgjedh. Që e zgjedh. Që mund të më thotë “jo”, Bota sot

– Unë, si besimtar, kam epërsi morale. Prandaj do të shpërblehem me xhenet. Ti... ju ateistët, apo me fe të gabuar... kënaqeni këtu, por nesër do digjeni në zjarr.

– Dhe pse, sipas teje, je më i moralshëm se ne?

– A nuk e sheh? Tradhti. Shthurje. Shkatërrim i familjes...
Liria e grave ka prishur moralin.
Barazia është kundër natyrës. Kundër Zotit. Kënaqësi të ulëta. Turp. Amoralitet.

– Pra, ti heq dorë nga këto “kënaqësi të ulëta” për një kënaqësi “morale” në parajsë?

– Po! Atje më presin shumë gra. Të bukura. Të nënshtruara. Të gatshme… në shërbimin tim.

– Gra pa vullnet?

Pa mendim?

Pa emocione?

Si lodra?

Si dhuratë?

Si trup pa zë, për përdorim?

Dhe ti e quan këtë shpërblim moral?

– Po! Është dhurata e Zotit për burrin besimtar. Prandaj këtu ruaj pastërtinë. Jetoj sipas ligjeve hyjnore.

– Domethënë, je “i moralshëm” jo për hir të moralit... por për të fituar trupat e atyre grave.

Qenie pa zë, 

pa dëshirë, 

pa të drejtë të thonë “jo”... robota të bukura që ekzistojnë për të kënaqur ty?

– Po! Ato janë të përkryera. Nuk kundërshtojnë. Janë për burrin e devotshëm. Si unë.

– Dhe ti këtë e quan parajsë?

Unë jo.

Unë nuk dua skllave.

Dua grua të lirë. 

Që mendon.

Që guxon.

Që më zgjedh. 

Që e zgjedh. 

Që mund të më thotë “jo”.

Sepse vetëm atëherë “po”-ja e saj ka vlerë. Ajo “po” është dashuri. Aftësi. Ndjenjë. Emocion.

Dua të dua dikë që ka dinjitet. Si unë. Sa unë.

Që ndien. 

Që mund të më kundërshtojë.

Nëse nuk ka liri, barazi, nuk ka dashuri.

Pa ato, është padrejtësi.

– Ka dashuri! Shumë madje. Jo këtu… por atje! 

– Atë parajsë s’e dua.

Refuzoj një jetë, një mundësi, ato rrethana, ku gratë janë dhurata për burrat.

Ku liria e barazia është mëkat. 

Ku dinjiteti i gruas shkelet.

– Të pret ferri!

– Nëse me qëndrimin tim plot moral e respekt për dinjitetin e njeriut, e meritoj ferrin… më mirë të digjem me gra të lira, sesa të sundoj mbi skllave pa shpirt, mbi robota humanoide…

Nëse kjo është e padenjë për parajsë... atëherë nuk dua të jem në parajsë.

– Unë po flas si përfaqësues i besimit hyjnor…E kupton këtë?

– Po. Ti përfaqëson heshtjen që njeriu ia imponon vetes nga frika. Dogmën. Një besim të trashëguar, jo të zgjedhur. Një bindje fikse, që nuk lejon pyetje. Unë jam zëri i brendshëm që nuk ka frikë të pyesë, të dyshojë, të zgjedhë, të gabojë.

Sepse unë përfaqësoj ndërgjegjen, jo bindjen e verbër.

Sepse unë respektoj njeriun, jo gjininë. Jo origjinën. Jo ngjyrën. Dinjitetin, jo pushtetin. Barazinë, jo nënshtrimin.

Besimi yt kërkon nënshtrim, 

ndërsa ndërgjegjja ime kërkon liri, 

dashuri,

drejtësi, 

barazi gjinore dhe përgjegjësi.

Sepse nuk ka ferr më të rëndë sesa humbja e tyre.

Sepse patriarkalizmi është ferri vetë...

Imazhi i sajuar me copilot micorosft