Millosheviçi, hero i shqiptarëve? GAZETA DITA

Kërkuan debat për Skënderbeun edhe atë të pasionuar dhe bindur në pakundërshtueshmërinë e argumenteve të tyre. Qëllimi? Ndërtimi dhe kristalizimi i diferencimeve të reja nacionale brendashqiptare. E bënë këtë duke qenë të bindur si nxënësit e zellshëm që kanë mësuar tabelën e shumëzimit përmendsh. Matematika e tyre është e thjesht dhe sugjeronte edhe përmbylljen në favor të bindjeve të reja të zbërthimit. Logjika e shqyrtimit ishte kjo: Skënderbeu ka vrarë osman mysliman, madje edhe shqiptarë të besimit islam, që kanë bashkëpunuar me osmanët. Meqenëse ai ka vrarë mysliman, atëherë ai është armik i islamit dhe shëmbëlltyrë e krishterimit. 

Më saktë, e krishterëve katolik. Meqenëse ai ishte armik i osmanëve mysliman, ne jemi sot me shumicë të tillë, atëherë nuk ka asnjë arsye racionale, ta konsiderojmë hero, por t' ia kthejmë shqiptarëve me besim katolik, ose, le ta marrë kush të dojë. Konkluzioni: “Ai është armik i joni.” Referenca mbështetëse të idesë mund të gjenden në Afganistan, kur talebanët rrënuan përmendoret e Budës. Nëse e kanë bërë ata, pse ne nuk rrënojmë përmendoren e Skënderbeut apo të Nënë Terezës?

Zëvendësimi i Skënderbeut nuk do të jetë i vështirë. Kemi mjaft personalitete, që kanë luftuar shqiptarët krishterë dhe një i tillë, mund të shpallet solemnisht hero i shqiptarëve të Kosovës. Kategorizimet e reja nacionale, kanë për qëllim ndërtimin e bindjeve të reja dhe shndërrimin e të së vërtetës në pronë. Kjo domethënë faktet shkencore t' u nënshtrohen vështrimeve fetare. Diferencimi me forcë i shqiptarëve në bindje fetare, është hapi i parë drejt përçarjes së kombit me pasoja edhe për paqen e brendshme, ndoshta edhe me ndryshimin e kufijve në Ballkan.

E gabueshme ishte nervoza për ftesën e Zdravko Çoliçit në Tiranë. E drejtë është pyetja që duhet shtruar: pse dhe si merituam këtë mungesë empatie nga një moderator? Pyetja e dytë: pse nderoi një shqiptar këngëtarin serb duke emërtuar kafenenë e tij me “Zdravko Çoliç”? Kjo e dyta mund të shpjegohet vetëm duke ditur motivet e atij afaristi, që zgjodhi atë emër duke ditur se do të trazonte dhe pezmatonte shumë shqiptarë. Madje, edhe duke rrezikuar investimin e vet dhe bojkotin e mundshëm. Cilat kanë qenë arsyet e tij dhe a ka edhe ngarkesë emocionale mosdurimi ndaj shqiptarëve të Kosovës? E kishte bërë me vetëdije të plotë për të provokuar, ishte një hakmarrje subjektive apo ishte thjesht mënyra më e mirë, më e shpejt, për t'u vënë në qendër të vëmendjes? Këto dy ngjarje mirëpo nuk zhbëjnë ndihmën e shtetit shqiptar dhe shqiptarëve pas deportimit.

Përleshja brendashqiptare dhe paragjykimet janë në rritje e sipër. Dëgjohen shpesh nga dy palët apo shihen nëpër komente të gazetave. Ekzistojnë paragjykime reciproke. Janë shfaqur shumë fenomene, shumë mendime dhe lëvizje tek populli shqiptar, që kanë gjeneruar kokëvarje (rezignacion), huti dhe shumë shpresa tek ata që bëjnë këtë propagandë dhe agjitacion. Zakonisht ekstremistët e çdo lloji janë të bindur se posedojnë të vërtetën absolute. Heshtja e shteteve shqiptare ka ushqyer dhe nxitur këtë debat vetposhtërues.

Skënderbeu qenka armik i shqiptarëve mysliman, pse ka luftuar pushtuesin. Pushtuesin që ka mbledhur tatime tek ne dhe ndërtuar pallate në vendin e vet. Ky pushtues që ne tani duhet ta shpallim si NATO-n – ide që përkrahin madje edhe akademik dhe intelektual- nuk ka vrarë vetëm shqiptarë të krishterë, për të cilët tek kërkuesit e debatit mungon ndjeshmëria, por ky pushtues gjatë çdo kryengritje deri në çlirim, ka vrarë edhe shqiptarë mysliman. Sipas tyre, ne duhet ta shpërfillim pushtimin, sepse nuk kemi më ndjenja dhembshurie për katragjyshërit e vrarë, ose katragjyshet e dhunuara. Stërgjyshërit tanë paskan merituar si vrasjet, ashtu edhe dhunimet.

Ata sulltan që kanë vrarë shqiptarë të të gjitha besimeve shqiptare, kanë vrarë dhe pushtuar edhe arab mysliman. Perandoria jo që vetëm vrau dhe veproi si çdo pushtues tek ne -pushtues i mirë nuk ekziston, por i egër dhe shumë i egër- por ashtu siç na vrau neve, vrau dhe nënshtroi edhe vendet arabe, që në mesjetë krenoheshin me zhvillimin e shkencës dhe kulturës, nga ishte shërbyer edhe Europa, ku ekzistonte indeksi i librave të ndaluar.

Perandoria Osmane ashtu si na hodhi neve pas për disa shekuj në fushën kulturore dhe shkencore, këtë realizoi me sukses edhe me vendet arabe. Ndalimi i shqipes nuk u bë për të na mbrojtur nga serbet, por për të na asimiluar tërësisht. Shqiptarët që fituan pozita në perandori, nuk i fituan pse ndiheshin shqiptarë patriot, por pse ndiheshin osman dhe të gjithë ata qeveritarë osman, pa përjashtim, nuk kërkuan ndryshimin e ligjit, që ndalonte gjuhën e tyre amtare.

Perandoria Osmane pushtoi Sirinë duke vrarë arab mysliman, pushtoi Palestinën duke vrarë arab mysliman, pushtoi Egjiptin duke vrarë arab mysliman dhe në fund mori nën pushtet të vetin edhe dy vendet e shenjta: Mekën dhe Medinën. Nuk u ndalë aty dhe vazhdoi me pushtimin e Algjerisë... Asnjë vend arab Perandoria Osmane nuk ka pushtuar me negociata, por vetëm duke i vrarë dhe nënshtruar në fushëbetejë. Asnjë vend arab, nuk ka ndërmend të rivlerësojë Perandorinë Osmane dhe ta konsiderojë si Perandori Çlirimtare dhe asnjëri vend nuk ka ndërmend ta quajë të drejtë vrasjen dhe masakrimin e stërgjyshërve.

Nuk ka asnjë dyshim se ai që është turk apo ndihet turk, mund të krenohet me Perandorinë Osmane. Kjo nuk mund t' i ndalohet. Por nëse merren parasysh ato mendime, atëherë do të ketë pasoja. Atëherë nuk do të kemi provokime me Zdravkon si njeri i ftuar apo me Zdravkon si kafene, por revanshizmi mund të vazhdojë. Nëse Kosova përligj mendimin se Skenderbeu duhet rivlerësuar dhe shpallur armik, atëherë do të jetë logjike që sulltanët, Murat e Mehmet, të shpallen liberatorë dhe heronj të kombit apo të një pjese të kombit. Ndoshta të kombit kosovar. Çfarë do të ndodh pastaj?

Meqenëse heronj duhet shpallur ata që kanë vrarë shqiptarë katolik, shqiptarë ortodoks, atëherë mund të dalë kërkesa tjetër në jug të Shqipërisë nga një grup ekstremistësh të provokuar nga ekstremizmi kosovar dhe t' i nënshtrohen helenizimit që bëhet nga uzurpatorit i Kishës Ortodokse Shqiptare. Sipas atij rezonimi, sipas asaj logjike, sipas asaj analogjie, ata mund të shpallin Millosheviçin hero. Edhe ky ka vrarë shqiptarë mysliman. Duket çmenduri, por e mundur. Ne jemi prodhues të çmendurive dhe çudive. Ne kemi një elitë barinjsh me titull shkencor dhe barinj, që mendojnë se dinë më shumë shkencëtarët. Një ekstremizëm prodhon tjetrin, kjo dihet tashmë. Katolikët do të mbetet me heronjtë e vet dhe shqiptarë të vetmuar. 

Shqiptarët e Kosovës me heronjtë e rinj do të quhen kosovarë, shqiptarët ortodoks duke mos u pajtuar me kosovarët, do t' i dorëzohen helenizimit. Me realizimin e këtyre projekteve, që nesër do të marrin edhe emrin e nismëtarit, përfundon ekzistenca e kombi shqiptar siç e njohim sot. Plane të tilla përçarëse dhe rrënuese, nuk ka ditur të projektojnë as Çubrilloviçi, as Ivo Andriçi, as Akademia Serbe në vitet e 90, as Millosheviçi. 

Diferencimi i dhunshëm i shqiptarëve dhe defragmentimi në baza fetare, do të jetë dhurata e radhës që mund t' i bëhet Serbisë dhe Greqisë. Ashtu si Serbia u ndie disi e dëmshpërblyer me apelin amerikan se ata mund të vriten nga shqiptarët gjatë festave të pashkëve, ashtu si u ndie e lumtur me ngritjen e gjykatës për të gjykuar qeveritarët shqiptarë. Të “vërtetat” e propaganduara janë bindëse për ata që di pak ose fare. Shkrimtarja austriake Marie von Ebner – Eschenbach thotë: “Ai që nuk din asgjë, është i detyruar të besojë çdo gjë.“ Ato argumente, me pak përjashtime, i beson shtresa e paarsimuar.

Kosova dhe Shqipëria duhet të ndërtojnë shtetin ligjor dhe kjo do të mundësonte bashkimin, por pa ndihmën amerikane, nuk bëhet kurrë. Kosova duhet shkrirë në Shqipëri dhe zhduk emrin Kosovë edhe nga harta gjeografike. Është toponim serb. Nëse në të ardhmen Europa radikalizohet në aspektin fetar, në veri ka tendenca të tilla, atëherë shteti i Kosovës do të ndahet dhe casus belli do të jenë kishat serbe. Rusia më nuk është ajo e Jelcinit, por po i kthehet carizmit. Askush nuk ka besuar se pushtohet Krimeja, tanimë e dimë të gjithë.

Kosova në opinionin publik perëndimor nuk ka më atë empati dhe simpati që ka pasur në vitet e 90. Imazhi saj është dëmtuar tmerrësisht shumë. Përkrahja politike ndaj Kosovës është parimore, por jo si dikur dhe nuk vështrohet më si viktimë. Serbia nuk përjetohet më si armike apo kundërshtare, por si mike. Ky vështrim mund të duket si "science fiction", por ne kemi aftësi për të prodhuar edhe kataklizma të tilla. 

Popullit shqiptarë nuk i duhen klerikë që propagandojnë ndarjen, por klerikë që angazhohen për paqe dhe dashuri në mes njerëzve dhe popujve. Përkatësia fetare e një shqiptari nuk është me rëndësi, por kontributi tij për Mëmëdheun...

GAZETA DITA