Tarafët dhe sarafët, përqasje

1

Fetarët krijonë vllezëri duke u bazuar në religjionin e njëjtë dhe quajnë vëlla, vetëm atë që ka bindje të njëjta.

Adhetari quan vëlla tjetrin duke u bazuar në gjak.

Nacionalisti quan vëllat atë njeri, që ka gjak dhe bindje të njëjta.

Mafiozi quan vëlla, bashkëpunëtorin e vet.

Karrieristi quan vëlla, atë që i mundëson karrierën.

Demokrati nuk ka vllezër, por njeh vetëm barazinë gjinore dhe dinjitetin e njeriut. Pra, nuk bën dallime fetare, nuk ndan njerëzit në raca, nuk diskriminon njerëzit për shkak të përkatësisë etnike, nuk urren bindjet tjera politike.

Patriotizmi tij është kushtetuta, por ky demokrat, që u falë lirinë të gjithëve për t'u çaraveshur, mbron demokracinë me barbari edhe më të ashpër se sa të barbarit, kur barbaria ia sulmon barazinë gjinore dhe liritë dhe të drejtat e njeriut.

2

Komunistët pas mbarimit të luftës patën thënë:

Armikun e jashtëm e dëbuam, tani t'i kthehemi armikut të brendshëm, përndryshe na e merr pushtetin.

Njerëzit që ata ekzekutonin, nuk ishin vërtetë armiq, por i vrisnin për të trishtuar ata që ata mendonin, se do të bëheshin kundër pushtetit.

Demokracia shqiptare sillet ndryshe ndaj konkurrencës: ajo nuk duron pranë vete njerëz me dije, me moral dhe me dinjitet. Njeriu ose tregon gatishmëri për t'u nënshtruar, ose nuk i japin as vend të punës.

Askujt nuk i intereson sa din Filani dhe çfarë ka mbaruar, por çdo partie i intereson vetëm kjo: a është i gatshëm Filani të bëhet zvarranik dhe a respekton hierarkinë e çimentuar. Nëse jo, Filani dënohet me varfëri, pra mbetet i papunë...

Dallimi është se komunizmi vriste, pra eliminonte kundërshtarët edhe fizikisht, demokracia shqiptare, ekzekuton kundërshtarët shpirtërisht dhe me varfëri, detyron të përkulet profesori pranë analfabetit.

Pra komunizmi vriste trupin, demokracia shqiptare vret shpirtin: dinjitetin dhe integritetin e njeriut. Në komunizëm nuk kishte armiq të brendshëm, por i duheshin pushtetin dhe i prodhonte. Në demokracinë e sotshme, mungojnë intelektualët e vërtetë, por pushtetit i duhet dhe i prodhon brenda gjirit të vet.

Dhe, deri në vdekje do të shohim figura të njëjta politike, sepse ata, demokracinë ndërtojnë me njohuri dhe finokëri komuniste. Shumë prej tyre do të vdesin në karrige, nëpër zyra dhe pastaj tarafët dhe sarafët, do t'u ndërtojnë përmendore për sakrificat jetësore për popullin e vjedhur deri në palcë...