Aktdëshmi (IV)
që do të vazhdonte tutje, që për ty do bëhej pre
një nënë, që natën do të shndërrohej në nuse
që për ty, do pranonte rregulla poshtëruese
ajo duhej të shërbente, si nëna kur të jepte gji
të sillej e gatuante si ajo, që do të lindte edhe fëmi
prandaj të martoi i ati, të martoi pa dashuri
madje dilje jashtë, pispillosur, disi i nxituar
por kthehesh kalamendur, disi i ngadalësuar
ose, ikje jashtë, me më shumë dëshirë
por ktheheshe vonë, krejtësisht i pështirë
ktheheshe i zemëruar, i inatosur nga një dashnore
në shtëpi shkarkoje tërbimin, gruaja jote fajtore
ai që të martoi, me ty ndihej krenar
e bëre për interes, pranove atë skenar
pastaj pakënaqësia, të shihej në turinj
nëse lëshoje atë që deshi, t’i thyente ca brinjë
pate një mundësi, të jetosh këtë jetë
më i lehtë dorëzimi, mundësinë s’ta mori vetë
dëshirove nanuse, për më shumë rehati
e merrje me mend, jashtë do gjeje dashuri
dëshirove të zëvendësosh nënën, me një nanuse
të bëje një jetë jashtë, sa më argëtuese
ti zgjedhje këpucët, por nuk zgjodhe gruan
ndihesh sot viktimë, por s’kupton pse vuan
tani po plakesh, gati je rrangallë
dashnoret e djeshme, të quajnë sot djall
parapëlqeve lirinë, edhe pas martesës
një copë herë më vonë, humbe rrugën edhe të banesës
nanusja të ruante dhe të mbante shtëpinë
gjersa ti kafeneve, rrahje gjoks për shqiptarinë
ti që lirinë me vrull, e revoltë gjakoje
e zhbëje në shtëpi, lirinë e mallkoje
të pëlqente të besoje, se çdo grua ishte e përdalë
përligjje epërsinë, derisa ia nxore dhëmbë e dhëmballë
nga shtrati në shtrat, të dukej vetja i posaçëm
keqtrajtoje familjen, vetëm ti i përshtatshëm
ndiheshe hamshor, u bëre rezil
do përfundosh jetën i krekosur, i krekosur kopil
çfarë them ty tjetër, ty që jetove si derr
pate mundësi dritën, mbete askushi në terr
askushi, por sillesh, si gjeli mbi pleh
mirësinë s’e njohe, pendimin s’e njeh
së paku njëherë, s’vure një gisht në kokë
së paku një herë, s’të nxori jashtë nusja për flokë
pse nuk pyete veten, pse ajo ishte lindur
vetëm për të shërbyer ty dhe ty për t’u bindur
në mëngjes kafja, këpucët lustruar
xhaketën në dorë, si skllave e ushtruar
ia përmendje punën, punën që bëje në zyrë
puna saj e pavlerë, s’e vlerësoje në asnjë mënyrë
ti sillje lekët, ti ndiheshe pronar
ishe bishtdredhur, mbete lozonjar
kur shkoje me gra tjera, dëmtoje veten
mësove fëmijët, se si maskara të mbeten
çfarë them ty tjetër, kur të shoh krenar
u linde shekullin e kaluar, mbete mesjetar
rrahjen e gruas, konsideroje burrëri
edhe kur e sëmure, e quaje trimëri
kur të vdiq nana, u shkrehe në vaj
kur e sëmure nusen, i kërkoje tjetër për kalamaj
ende pa e varrosur, imagjinoje dashuri të vërtetë
do ta zgjedhje i pandikuar, do ta zgjedhje tani vetë
babai të kishte vdekur, kishte zbritur në ferr
për gruan e vet dhe tënden, meritonte tmerr
çfarë them ty tjetër, s’kuptove dëmin e shkaktuar
një lot s’të shpëtoi për gruan, për jetën e shkatërruar
për të vetëm vdekja, ishte liri dhe shpëtim
për të ikur prej teje, për t’u çliruar nga ai skllavërimi
varri yt s’meriton mbishkrim, s’meriton as gurë
kortezhi të dhjesë mbi të, le ta spërkasë me shurrë
U botua te: Gazetaexpress, Botasot,Revistadrini, flasshqip
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen