Johan Volfgang fon Gëte Johan
Wolfgang von Goethe
Takimi dhe ndarja
Më rrahu zemra; shpejt mbi kalë!
Dhe përpara! Furishëm si një hero në betejë.
Mbrëmja përkundte tashmë tokën ngadalë
dhe mbi male binte nata andej;
lisi veshur me rrobe mjegullnaje,
si një rojtar vigan aty,
ku terrina nga shkurrnaja,
shikonte me njëqind sy të zi.
Hëna nga një re grumbullore,
dilte e përgjumur nga një mjegullinë;
Erërat rrihnin flatra të lehta,
duke fishkëllyer me lemeri n´ veshin tim;
nata mijëra përbindësh krijuar kishte,
e guxim unë pata më shumë mijëra herë,
shpirti im një zjarr flakërues ishte,
zemra ime në prush u shkri e tërë.
Të pashë ty, dhe gëzimi i hirshëm
kaloi nga shikimi i ëmbël mbi mua.
Krejt zemra ime ishte në anën tënde,
dhe çdo frymëmarrje për ty u krijua.
Një mot pranvere bojë trëndafili,
ishte mbi fytyrën ëmbëlake,
dhe përkëdhelí për mua, o Perëndi!
E shpresoja, nuk e meritoja aspak.
Ndarja, sa e trishtë, sa dhembshuri!
Nga shikimet tua foli zemra jote.
Në puthjet tua sa shumë dashuri,
o çfarë kënaqësie, oh sa dhembjeplote!
Ti ike, unë mbeta aty dhe shikoja përtokë,
të përcolla me shikim plot lagështi;
dhe sa lumturi kur dikush të dashuron!
Dhe kur dashuron, o Zotëra, sa lumturi.
Nga gjermanishtja: Naser Aliu, Gjermani
 |
Willkommen und Abschied
Es schlug mein Herz;
geschwind zu Pferde!
Und fort! wild, wie ein Held zur Schlacht. Der Abend wiegte schon die Erde, Und an den Bergen hing die Nacht; Schon stund im Nebelkleid die Eiche Wie ein getürmter Riese da, Wo Finsternis aus dem Gesträuche Mit hundert schwarzen Augen sah.
Der Mond von einem
Wolkenhügel
Sah schläfrig aus dem Duft hervor; Die Winde schwangen leise Flügel, Umsausten schauerlich mein Ohr; Die Nacht schuf tausend Ungeheuer; Doch tausendfacher war mein Mut; Mein Geist war ein verzehrend Feuer, Mein ganzes Herz zerfloss in Glut.
Ich sah dich, und die milde
Freude
Floß aus dem süßen Blick auf mich. Ganz war mein Herz an deiner Seite, Und jeder Atemzug für dich. Ein rosafarbes Frühlingswetter Lag auf dem lieblichen Gesicht, Und Zärtlichkeit für mich, ihr Götter! Ich hofft es, ich verdient es nicht.
Der Abschied, wie bedrängt,
wie trübe!
Aus deinen Blicken sprach dein Herz. In deinen Küssen welche Liebe, O welche Wonne, welcher Schmerz! Du gingst, ich stund und sah zur Erden, Und sah dir nach mit nassem Blick; Und doch, welch Glück! geliebt zu werden, Und lieben, Götter, welch ein Glück!
Kjo është njëra
nga poezitë më të njohura të Gëtes. Autori ia kushtoi Friderike Brion-it, te
e cila nxiton kalëruar. Është fjala për vlerën universale të dashurisë,
pasqyrimi i emocioneve gjatë takimit dhe ndarjes. Gëzim dhe hidhërimi,
kënaqësia dhe dhembja etj. Poezia është përpunuar disa herë nga autori dhe
ekzistojnë disa versione. Këtë e shkroi në vitin 1771 dhe u botua në vitin
1775.Për ata që merren me teorinë e përkthimit: gjermanisht 191 fjalë, shqip
198, gjermanisht 954 shkronja dhe shenja pikësimi, shqip 952.
|
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen