Johann Wolfgang von Goethe 1749 - 1832
Njohja me te dashurën e vetë Kristiane...Gjetur
Shkova unë në mal
Thjesht për qejfin tim
Për t´mos kërkuar gjë
Ky ishte qëllimi im
Nën hije pashë,
Një lule ngritur,
Si yll ndriçuar,
Si syçkë e ndritur.
Desha ta këpus
Atëherë tha butësisht:»
Duhet për t´u vyshkur
Të këputem përjetësisht?«
E nxora me të gjitha
Rrënjët e vockla gri
E solla në kopsht
Te e bukura shtëpi.
E mbolla përsëri
Ne vendin e qetë, atje;
Tani po bulon akoma
Dhe lulëzon tutje
Nga gjermanishtja
Lis Bukuroca
Gefunden
Ich ging im Walde
So für mich hin,
Und nichts zu suchen,
Das war mein Sinn.
Im Schatten sah ich
Ein Blümchen stehn,
Wie Sterne leuchtend,
Wie Äuglein schön.
Ich wollt es brechen,
Da sagt' es fein:
Soll ich zum Welken
Gebrochen sein?
Ich grubs mit allen
Den Würzlein aus,
Zum Garten trug ich´s
Am hübschen Haus.
Und pflanzt es wieder
Am stillen Ort;
Nun zweigt es immer
Und blüht so fort.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen