Këto dëshmi, të cilat do të lexosh në fillim të librit, janë
përkufizime, që kanë dalë në dritë si premisa nga shkrimet mbi diskriminimin në
familje. Është pasqyrim i pabarazisë gjinore, i çrregullimeve, që janë shkaktarët
kryesor për shpërbërjen sociale, nacionale dhe zhgradimin institucional.
Shekullin e kaluar kombi shqiptar ishte i
fundit në Europë, në të gjitha fushat, por lakmon dhe synon të mbetet në fund
të pusit, edhe në këtë shekull.
Tregues
për dremitje të pareshtur në bisht, është pranimi dhe ruajtja e mizogjinisë si
normalitet social, sipas të cilës është zakon ose traditë, gratë të trajtohen
si të mitura deri në mplakje, e pastaj, në fund të jetës, kur të bëhen gjyshe,
të fitojnë lirinë, që nuk u duhet kurrë më:
Barazia e gruas arrihet me çlirimin e burrit
nga paragjykimet fikse dhe primitive mbi gruan.
Kur ai fiton lirinë e vet dhe shërohet nga
shtrëngesat, nga mania për të dominuar, gruaja fiton dinjitetin e anuluar.
Për ta bërë të shtypshme, asaj i hiqen tiparet
njerëzore, që i ruan me krenari dhe krekosje për vetveten burri.
Me shfuqizimin e atyre tipareve, ajo mund të
përbuzet, keqtrajtohet dhe mbikëqyret nga tutori!
Gruaja përjetohet si rrezik i mundshëm për
nderin e tij!
Nderin përpiqet ai ta ruajë me dominimin e
gruas. Jo pse gruaja apriori është e përdalë, por sepse pabesia dhe imagjinata
e burrit primitiv, është e përdalë.
Shpërfillja dhe mospranimi i realitetit, është
garantues i prapambetjes nacionale.
Prapambetja sigurohet dhe ngurtësohet me mosluftimin
e diskriminimit të gruas.
Me kultivimin e diskriminimi, shoqëria mbahet
me mendësi mesjetare.
Familja me mendësi mesjetare ka brenda
tiranin, i cili përgjon, mbikëqyrë dhe cakton kufijtë e lirisë dhe shkallët e
nderit.
Burri me mendje të kolonializuar nga
paragjykimet, nuk është i lirë.
Është pronar, që ushtron tutori mbi skllevërit
e vet.
Ai zgjedh edhe nusen për djalin, dhe burrin
për bijën.
Martesa me vendim të huaj siguron seks, por në
të shumtën e rasteve, jo dashuri.
Ndërhyrja në martesë, është dhunë psikike
sepse zhbën vullnetin e lirë të djemve dhe bijave.
Me zhbërjen e tij, dëshmohet papjekuria e
djalit, ose e bijës për martesë.
Duke iu nënshtruar vullnetit të huaj,
dëshmohet paaftësia mendore, ose pezullimi i saj.
Mungesa e rebelimit, është tregues i
depersonalizimit.
Personi i depersonalizuar është lodër e huaj.
Ai zbaton dëshirat e despotit, ai nuk mendon
vet.
Të mosmenduarit, shndërron njeriun në vegël,
pasivizon trurin e tij.
I depersonalizuari martohen pa dashuri.
Mungesa e dashurisë krijon distancë emocionale
në mes të martuarve.
Distanca shndërron në normë dominimin e burrit
mbi gruan.
Me dominimin e saj, seksi është nevojë trupore
për burrin, shpesh detyrim dhe nënshtrim për gruan.
...
Seksi pa dashuri dhe pa vendim vetjak, është
përdhunim dhe çnderim, sepse dërgohen dy veta të panjohur në krevat!
Ato akte me mungesë tërësore të empatisë,
vështrohen si burrëri.
Burrëria e tij peshohet me trysninë ndaj gruas,
jo me lumturimin e familjes.
Burrat që shtypin në shtëpi, jashtë janë tuca,
me shumë komplekse, shpesh edhe anonim të shkrirë në masë.
Trysnia është e përhershme ose sporadike, por
shoqëruar me cenim të përhershëm të dinjitetit.
