Kryeministri
serb akuzoi përsëri Shqipërinë se nuk paska qenë në gjendje të
parandalojë një flamur gjoja të Shqipërisë së Madhe. Nuk qenka
detyrë e organizatorit të merret me mirëvjatjen e lojës, por
paska qenë detyrë e qeverisë shqiptare të kontrollojë diku mbi
shtatë milion shqiptarë, se mos dikujt i bie në mend të vizatojë
diçka. Në anën tjetër, kurrë në Europë nuk është ndaluar
flamuri i një skuadre kundërshtare.
Në
qoftë se është ashtu, atëherë pse Serbia nuk qe në gjendje të
parandalojë Irinejin, kryepopin e kishës ortodokse serbe, që
shpalosi flamurin e Serbisë në shkallët e katedrales “Ngjallja e
Krishtit.” Zakonisht gjatë tubimeve fetare, nuk përdoren flamuj
nacional, por popi serb, e bëri për të provokuar, për mburrje.
Dhe, shumë serb e lavdëruan. Ne nuk rrahëm asnjë. Nuk vrapuam me
karrige kundër asnjë serbi. Ngjarja nuk na pëlqeu. Arsyeja? Sepse
nuk e bëri një serb i pashkolluar, por kryepopi i Serbisë. Ishte
provokim i qartë, megjithatë nuk bëmë aq potere sa të çuditen
bota. Ndërkaq, flamurin në Beograd, e solli një tifoz shqiptar,
ndoshta edhe i pezmatuar shumë nga ndalimi i flamurit shqiptar, nga
ndalimi i simboleve shqiptare dhe nga ndalimi i publikut shqiptar.
Serbia po luante me Shqipërinë duke përjashtuar tifozët shqiptar,
por duke toleruar një hordhi të radikalëve brenda. Madje edhe ish
të burgosur. Me këto ndalesa, Qeveria serbe tregoi se ajo dëshiron
të integrohet në BE me fashizmin dhe racizmin e vet. Jo vetëm
ashtu si ishte në kohën e Millosheviçit, por edhe me njerëzit dhe
ideologjinë e Millosheviçit.
Deklaratat
që kanë bërë qeveritarët dhe autoritetet serbe këtyre ditëve,
tregonin katërçipërisht se Serbia, nuk kishte ndryshuar. Ajo
vazhdon të akuzojë botën, vazhdon të urrejë fqinjët dhe në
fjalimet e tyre, lexohen dëshirat hegjemoniste dhe përpiqen
vazhdimisht të imponohen si forcë garantuese e paqes, edhe pse
askush nuk dëshiron këtë. Edhe pse askush nuk e kërkon këtë.
Serbia akoma nuk ka kuptuar se nuk ka peshën e Jugosllavisë dhe
është më e vogël se sa disa shtete në Ballkan. Ballkani nuk ka
nevojë për fuqi regjionale, për parada ushtarake, parada ushtarake
të një ushtrie që ka humbur katër luftëra. Asnjë vend
perëndimor nuk bën ekzibicionizëm të tillë ushtarak, gazetat
serbe madje mburreshin me çantën atomike të Putinit se për një
ditë, Serbia u bë forcë nukleare.
Gjatë
leximit të gazetave serbe dhe komenteve për të kuptuar se si i
punon rradakja popullit, mbeta i tmerruar. Në ato gazeta që
konsiderohen si të moderuara, nga 100 komente, mezi gjendej një që
gjykonte gjendjen në mënyrë objektive. Aty shihej se Serbia po
qelbej në filozofinë politike të Millosesheviçit dhe Sheshelit
dhe nuk kishte kuptuar se në çfarë derexhe ndodhet. Serbia
përkundte dhe mëshironte veten në viktimizëm. Për herë të
parë, pas më shumë se një dekade, deklaratat e qeveritarëve
serb, më bënë të ndjehem krenar me politikanët e këqinj
kosovarë: ata janë hajna, të korruptuar, makivelistë të
përkryer, por politikanët tanë janë më të mençur, më finok,
më dinak dhe jo ashtu budallenj plakativ, budallenj pa shesë për
shërim dhe jo racist dhe jo fashist. Dhe, kjo jep shpresë, sepse
hajnat largohen me një dëm material, por fashistët me dëme të
mëdha njerëzore.
Sidoqoftë
u konstatua një e vërtetë nga Kryeministri Rama. Luftën
psikologjike e fituan. Me gënjeshtra, me teza dhe antiteza u morën
me distribuimin e rrenave dhe arritën para bote të shfaqen si
viktimë. Edhe pse ata i këndonin vdekjes gjatë lojës, porosisnin
kufoma dhe ishin në shtëpinë e tyre me 3.500 xhandarë.
Po cili
ishte faji jonë? Nuk duhej udhëtuar për Beograd kur ajo përjashtoi
simbolet kombëtare, sepse në lojëra sportive, ndërmjet shteteve
flamuri gjithmonë është i pranishëm. E dyta, lojtarët shqiptarë
nxituan ta marrin sepse ai flamur, edhe pse jo i joni në tërësi,
na simbolizonte neve dhe ai nuk duhej të përfundonte në duar e
kundërshtarëve. Ata që rekomandojnë heshtjen dhe mosreagimin, po
të kishte ndodhur siç dëshirojnë ata, do të kishin kritikuar
tutën dhe mungesën e ndjenjave nacionale se nuk kanë mbrojtur si
duhet flamurin kombëtar.
Në një
shtet normal, me një Qeveri normale, me një publik normal, atë
flamur do ta kishte konsideruar lodër, çfarë edhe ishte, por kurrë
jo provokim. Në komunizëm dhe fashizëm flamujtë e armiqëve të
ideologjisë janë konsideruar provokim. Në atë shtet, që
konsideron veten shtet të përfunduar dhe me krenari nacionale
shtetërore, 3.500 xhandarë serb, nuk arritën të ndalojnë
dhjetëra huligan të futen në stadium edhe me karrige të marrin
pjesë në rrahjen masive të lojtarëve kundërshtarë, që kishin
shkuar të luajnë futboll, por që u bë viktimë e një koncerti
fashist me një himn, që përsëritej për vrasjen e tyre. Edhe këtu
është dashur të ndalet loja. Ai publik dhe ajo heshtje stoike e
policisë serbe, ishte e denjë për një rend fashist, por këtë
asnjë qeveritarë serb nuk e kundërshtoi, por iu bashkëngjitën
vandalëve dhe huliganëve në stadium. Asnjë qeveritarë serb nuk
akuzoi policinë dhe shtetin serb për rrahjen e lojtarëve nëpër
korridore. Sipas tyre, e kishin merituar.
Nuk
përfundoi tek rrugaçët serb. Kryetari i Serbisë, krye-rrugaçi,
tha se Shqipëria nuk bëhet shtet. Shteti shqiptar nuk qe i
pranishëm aty, as policia shqiptare, as administrata. Nuk kishte pse
të vlerësohej apo gjykohej shteti shqiptar. Atje ishte i pranishëm
populli serb, publiku serb, shteti serb, policia serbe dhe një
shqiptarë me një fluturake dhe një telekomandë. Vetëm një
ballist ishte në Serbi. Sikur të mos kishte qenë krye-rrugaç
ordinder Nikoliçi, atëherë do të kishte kërkuar ndjesë, sepse
shteti shqiptar nuk mund të ishte i pranishëm në Beograd , nuk
mund të akuzohej dhe fundi i fundit, shteti shqiptar nuk ka asnjë
kriminel në Hagë.
Politika
serbe tregoi se nuk ka kapërdirë rolin e Ramës në Berlin dhe
qëllimi ishte që ai ndërkombëtarisht të denigrohet duke akuzuar
vëllanë e tij. Pas atyre akuzave, ata ishin të bindur se Perëndimi
do të pajtohej me ta dhe Rama akuzohej si nxitësit i vëllait. Ja
pse shahej shteti shqiptar. Perëndimi mirëpo e detyroi
Kryeministrin serb. Për Edi Ramën nuk do të jetë lehtë të
flasë me pinjollët e Millosheviçit dhe Sheshelit. Në fakt vizita
do të krijojë një datë të re, por me politikan që në formimin
e tyre kanë rrënjët në radikalizëm, nuk është lehtë. Serbia
ka treguar tash e një shekull se ndryshon bindjet vetëm kur
detyrohet. Ajo jeton dhe manipulon popullin se Kosova është akoma e
saj; se pritet një ditë të ndryshojë gjendja, se e kanë humbur
për disa shekuj dhe rifituar dhe se do ta rifitojnë, jo vetëm me
serbet trima në Serbi, por me ndihmën e shumë trimave edhe në
Kosovë, që me përkushtim të madh punojnë kundër Perëndimit.
Irrituese
këtyre ditëve ishte edhe qëndrimi i disa publicistëve shqiptarë,
që me forcë dhe inat kanë bindur veten se kombi nuk ekziston dhe
se kombi nuk duhet apo mund të ndryshohet me teori staliniste dhe se
ekziston vetëm qytetari. Kur luan Gjermania, mbushen ballkonet me
flamuj gjerman, por këtij populli, nuk i pengon as flamuri italian,
serb, apo shqiptar në ballkoni e fqinjit, e as i Polonisë së Madhe
apo Francës së Madhe. Do t' interesonte Qeverisë gjermane nëse
Qeveria franceze valon një flamur të tillë, por jo kur e bënë
atë një kloshar fancez.
Kur i
dëgjon këta patriot të internacionales, që bërtasin këngën
komuniste “proletarë të të gjitha vendeve bashkohuni” dhe se
nuk ekziston kombi, njeriu që jeton jashtë habitet pse francezi
ndjehet krenar me përkatësinë e vet kombëtare, anglezi, polaku,
zvicerani, amerikani, meqenëse jemi tek amerikanët, Got bless
America,... etj. Kur lexon se si shkruajnë apo gjykojnë
internacionalistët tanë, atëherë të duket se kanë ikur në
ardhmëri me ndonjë raketë teorike staliniste dhe po na mbajnë
leksione nga shekulli XV për materializmin dialektik dhe për
shuarjen e kombeve europiane. Meqenëse të parët në botë i
ndaluam zotit ekzistencën, të parët mund ta ndalojmë edhe
përkatësinë kombëtare.
Të
gjykohet dhe përgojohet sjellja e lojtarëve shqiptarë nga divani,
por shpërfillësh mjedisin ku ndodheshin lojtarët, domethënë të
pezullohet natyra njerëzore dhe trajtohet si një qenie bosh dhe pa
emocione dhe pa vullnet të vetin. Nuk është meteorolog i mirë ai
që thotë dje ka rënë shi, por ai që tregon se kur do të bjerë
shi. Shkurt e shqip, nuk është dijetarë ai që gjykon në kokërr
të shpinës ngjarjet e përfunduara, jep rekomandime, këshillon e
shkëshillon, por ai që zotëron gjendjen dhe veten në çastin e
duhur. Për fat të keq, me këtë cilësi, pak ballkanas mund të
krenohen. Kjo nuk bën pjesë në edukatën e ballkanasve. Gjendja e
popullit serb është për keqardhje, si edhe e jona në Kosovë. Një
popull dhe shpirti tij kuptohet, kur të shihet se çfarë njerëz ka
votuar.
Një
popull që urren, është i sëmurë. Tek individët thonë
psikologët ndikon në lindjen e kancerit, tek popujt sigurisht
krijon aberracione dhe trauma kolektive...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen