Takimi me ish-at
Ishte viti 2012. Në tarracën e një ëmbëltoreje, pashë gjyqtaren tek e cila punoja herë pas here si përkthyes. Përveç punës, kur na jepej rasti, bisedonim edhe për çështje private: fëmijët, partnerët, refugjatët, politika, e të tjera. Para se të ulesha në tryezën e lirë pas saj, u drejtova për ta përshëndetur. Ndërsa shtrija dorën, ajo tregoi burrin që ishte ulur përballë saj, duke thënë:
Vija nga një kulturë ku për „ishat“ flitej vetëm me shokë të ngushtë, në privatësi familjare, ose hiqej dorë krejt nga përmendja e tyre, si të ishin të vdekur. Kjo vlente sidomos për gratë – ishte tabu absolute.
Nga ana tjetër, burrat ndonjëherë mburreshin me historitë e tyre të së kaluarës, shpesh edhe përpara grave të tyre – një mënyrë për ta zvogëluar, për ta poshtëruar bashkëshorten dhe për të ngritur vetveten me dashuritë e kaluara, që për gratë konsideroheshin kurvëri.
Pasi shkëmbyem disa fjalë, tronditjen time nuk munda ta fsheh, edhe pse u përpoqa. E dija historinë e dashurisë me atë burrë dhe për shkurorëzimin e tyre, por nuk e dija që ata takoheshin përsëri. Ndihesha sikur i kisha zënë në flagrancë, në një moment të papërshtatshëm intimiteti. Ajo, duke e kuptuar gjendjen time, tha:
„Mos keqkuptoni, ju lutem. Burri im e di. Edhe bashkëshortja e tij. Ne jemi vetëm shokë tani.“
Tronditja ime kishte shpjegim: aty kuptova diçka thelbësore për veten time: isha stërvitur për të shpërfillur „ishat“. Jo aq për ato të burrave, por për ato të grave ishte detyrë. Moral. Urdhër kategorik. Ky takim ishte si një goditje me çekan, që më detyroi të rishqyrtoja konceptet e mia për marrëdhëniet, për drejtësinë dhe për barazinë.
E kuptova se shumë prej qëndrimeve të mia ishin mbetje të një shoqërie patriarkale, të një kohe që s’përputhej më me realitetin e shekullit ku jetoja. Ishte njëlloj shkundje për të riparë bindjet, për t’i rishikuar botëkuptimet. E konsideroj humbje të madhe kur jetohet me parime që nuk janë të epokës sonë.
Po ashtu, si ata që nuk kanë mundur të jetojnë me qytetërimin tim, as unë nuk dua të jetoj me qytetërimin e tyre. Ata nuk kanë pasur mundësi për të zgjedhur, unë po. Nuk e gjykova gjyqtaren, por mbeta disi i shokuar.
U ktheva në tryezën time dhe fillova të reflektoja: Në fund të fundit, ajo që dikur e kemi dashuruar nuk është e thënë ta dashurojmë ende. Por mund ta respektojmë, mund ta pranojmë si shok apo shoqe. E dëshmon Bexhet Pacolli, citat:
„Kam pasur shumë të dashura, i takoj ende dhe gruaja ime e di (…) Komunikojmë, shihemi. Nuk kam paragjykime. Dhe gruan time, që tani është pjesë e jetës sime, e informoj për gjithçka."
Pyetja që mbetet është kjo: A duhet edhe gratë t’i takojnë „ishat“ e tyre?
Nëse e bën burri, unë mendoj se duhet ta bëjë edhe gruaja. Kur nuk ua bëjmë të tjerëve atë që ne vetë nuk do ta pranonim si një sjellje të moralshme, atëherë po ai akt nuk mund të konsiderohet i moralshëm për burrat, por i pamoralshëm për gratë. Pikë.
Aty gruaja e Pacollit dëshmon madhështi, sedër dhe vetëbesim, por nuk dihet nëse ai ka po atë zemërgjerësi. Një sjellje si ajo mund të lërë gjurmë te fëmijët...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen