“Çdo popull meriton
qeverinë që ka!” Këtë mendim e ka thënë Joseph
Marie de Maistre në vitin 1811. Ai ishte shkrimtar francez, diplomat,
përfaqësues filozofisë katolike shtetërore dhe njëri ndër themeluesit e
sociologjisë. De Maistre ishte kundër Revolucionit Francez dhe mbrojti me
përkushtim të madh themelet e “ancien régime”, absolutizmin dhe rrihte
mendimin se monarkia ishte një rend i legjitimuar nga zoti, prandaj i nevojitej
ai postulat fatalist.
De Maistre ishte kundër ideve të
iluminizmit vajtonte jo vetëm absolutizmin, por edhe inkuizicionin dhe pat
shprehur keqardhje, pse shtjellimet iluministe nuk qenë ndaluar. Mendimi tij
ishte se Papa është i pagabueshëm.
Pra, mbronte atë qëndrim, që ishte bërë conditio sine
qua non, nga zyrtarizmi i krishterimit, deri te Martin Lutheri, që tronditi
poseduesin e së vërtetës në Vatikan dhe me shfaqjen e Descartit në shekullin
vijues, u rilind filozofia, që kishte dhënë shpirt me shenjtërimin e së vërtetës
kishtare në Romë.
De Maistre shkruante: „Iluminizmi ishte shkaktar që Luigji i XVI
humbi fronin dhe jetën. Librat kanë ushtruar këtë ndikim thotë Voltaire. Pa
dyshim, sepse i lanë librat të bëjnë gjithçka, madje ai (Voltaire) ishte
qesharak, sepse ai besonte se një komb pa një teatër dhe pa një observator, nuk
është i denjë për të marrë frymë."
Kam gabuar edhe unë me kritikat ndaj popullit. Kritika ndaj popullit u bëhet të gjithëve dhe askujt. Isha gabim. Ai është i pafajshëm. Kjo ndodh kur besohen mendimet e huaja dhe i jepen baza faktike pa u shqyrtuar se ai reziston nje shqyrtimi serioz sot. Mendime të tilla përsëriten për komoditet sepse vetë nuk duhet të lodhim kokën.
Kur të kuptojmë se unë, ti, ajo, ai, jemi
populli, nuk do t’i mbanim popullit ligjërata plot patos e oratori, por do të
viheshin në krye të tij! Ne presim ai të veprojë si pajisjet digjitale,
autonome. Për t‘u ngritur populli, duhet një lider, që shfaqet si alternativë
sipërore e aleancës së arrivistëve, që defaktorizoi shtetin dhe rrënoi imazhin
e vendit. Pa lider popujt janë masë jo aktive, jo vetëm te ne, por kudo në
botë.
Popujt nuk meritojnë qeveritë që i kanë,
sepse ato janë pasojë kompromisi, imponimi; herë trashëgohen, herë imponohen me
dhunë, herë me manipulime. Asnjë popull nuk meriton njerëz si Hitleri, Stalini,
Enveri, Kim Jong-un e shumë të tjerë. Një popull do të meritonte qeverinë, nëse
pjesa dërmuese e tij e ka votuar! Diku mbi 90 %, ose sipas parimeve
demokratike, së paku 51 %. Çdo popull meriton qeveri të mirë, sepse ai paguan.
Si mund të thuhet populli meritoi Thaçin
kur dihet se kalkulimet egoiste të Isa Mustafës, sollën atë në krye të vendit
pa pyetur popullin? Si mund të thuhet se populli meritoi Ramushin, kur me votë
e ka refuzuar atë kategorikisht?!
Për të qenë korrekt duhet thënë: Thaçin e
meriton ajo pjesë e popullsisë që ka votuar LDK-në dhe PDK-në. Edhe votuesit e
të parës nuk janë pyetur fare. Vendimi është marrë nga një narcist patologjik,
për një narcist tjetër patologjik, por që kanë një ideal të përbashkët: të
vdesin në karrige!
Duke pohuar e përsëritur se populli ka
qeverinë që meriton, po i shfajësojmë, po shpallim të kotë
ndryshimin, sepse meqenëse populli meriton këta që kemi, si mund nesër po ky
popull, të meritojë të tjerë, të mirët dhe të drejtët?
Me atë mendim se i meritojmë, po përligjim
injorancën e tyre dhe fajësojmë popullin e pafajshëm të cilin me eksperimente,
me debate e shkrime, ia përsheshëm edhe kulturën, edhe identitetin, edhe
shëmbëlltyrat, edhe historinë edhe sedrën. Asnjë popull në botë nuk meriton
rrjet mafioz në krye, as psikopatë, as kriminelë, por kjo herë pas here nuk mund
të mënjanohet. Nuk mund të mënjanohet jo pse populli nuk e dëshiron, por sepse
mungon udhëheqësi, lideri i madh!
Në periudhën amorale popujt sillet sipas
modeleve që i ofrojnë ata që i ka në krye dhe mbi krye! Populli nuk jeton në
nje planet tjetër dhe kur sheh si sillen politikanët ndaj shtetit, kur shohin
si vjedhin, kur shohin punësimet, atëherë abuzimet dhe krimet humbin vlerën
amorale dhe shtrihen në të gjitha sferat e jetës administrative. Vjedhja nuk
habit më, por mosvjedhja! Mosdija nuk tmerron, por dija! Aty e tuje ka vetë
improvizime, fshehje të veprave penale, ose arsyetim të dëmeve.
Sa here të qortojmë popullin, pse duron aq
shumë padrejtësi, si punësime farefisnore, korrupsionin dhe mosfunksionalitetin
e sistemit administrativ, kryesisht prokuroritë dhe gjykatat, ku nisë rrënimi i
shtetit të së drejtës, mendojmë: “Pse nuk po i lufton dikush tjetër ato që unë
i shquaj dhe konstatoj si të rrezikshme për shtetin ligjor? Unë jam ai që duhet
të mendojë, por të veprojë, duhet të tjerët! Ata duhet vetëm të vihem në
lëvizje, të organizojë revolucionin dhe të shembin kleptokracinë! Populli duhet
të ngrihet, jo unë, sepse unë nuk jam populli. Unë jam mendimtar dhe nuk kam
kohë!”
Ata që mendojnë kështu vihen mbi popullin,
mu si edhe shtresa sunduese, që ata duan ta shembin, apo burgosin. Tani ai i
quajtur popull nuk ka vetëm një klasë politike mbi vete, por edhe një shtresë
qortuese, që e shanë për mungesë ndjesie, dinjiteti, inteligjence dhe
perceptimi. E pikërisht ai popull pa kokë, duhet të zbatojë udhëzimet e një
analisti, publicisti, moderatori, shkrimtari, apo të një intelektuali tjetër në
përgjithësi.
Kush është populli? Kosova në janarin e
vitit 2017 kishte 1,783,531, por për zgjedhjet e po këtij viti, qenë ftuar
1.900.000 veta. Më shumë se 30 % e atij populli janë të mitur. Nja 500.000, apo
më shumë. Na mbetet si popull i moshës madhore diku një milion e 300 mijë veta.
Gjysma prej tyre gra. Kur kritikojmë popullin zakonisht nuk mendojmë se gratë
duhet të na çlirojnë, apo jo?
Koalicioni PAN kanë votuar diku 240.000 gra dhe
burra, apo 34,07 për qind e votuesve.
Nëse këta kanë nga tre anëtarë të familjes të moshës madhore, do të rezultojnë
720.000 veta, që mbështesin këtë elitë idiokratike. Kur t’i shtojmë atij numri
edhe diku 50. 000 veteranë të shpifur dhe nëse themi se ata i kanë nga tre
anëtarë të familjes, zbardhen edhe 200.000 veta, që mbështesin hajninë
institucionale, sepse edhe ata vjedhin muaj për muaj. Kur t’i shtohen atij
numri edhe punësimet tribale atëherë mbështetësit e vjedhjes aktive
industriale, mund të arrijnë në 800.000 persona. Po falja e milionave bosëve
nga kryeministri?
Në Kosovë nuk jetojnë më shumë se
1.200.000 banorë. Kjo domethënë se 400.000 veta mund të konsiderohen popull, që
do të dëshironin të rrëzojnë milionerët e sotshëm. Gjysma e tyre janë gra. Na
mbeten 200.000 veta që duhet të revoltohen, por pa lider. (Sipas të
dhënave të Bankës Botërore, në vitin 2013 numri i kosovarëve emigrantë nëpër
botë ishte 550 mijë. 59 % në vitin 2017 nuk kanë votuar!)
Kur çdonjëri prej nesh të mos lejojë të
nxjerrë veten nga ai popull, që e konsiderojmë kope, atëherë përgjegjësia për
mosveprim dhe durimin e padrejtësive marramendëse do të binte në rend të parë
mbi ne që i shohim ato abuzime dhe që i kritikojmë. Ne kryesisht vëmë gishtin
mbi plagë, por nuk ofrojmë alternativë dhe me mendimet tona, me fjalimet tona
oratorike, me debatet tona, përpiqemi të ngremë popullin në këmbë, por pa
udhëheqës, sepse “mendimtarët” nuk kanë kohë të dalin në krye të popullit. Ata,
sipas vendimit hyjnor, duhet të shkruajnë, jo të dalin në rrugë! Duhet të
udhëzojnë, jo të veprojnë. Ose, të përtypim një mendim tendencioz të njërit nga
kundërshtarët e ashpër të iluminizmit.
Kjo gjendje faktike ka krijuar dhe
stabilizuar tri shtresa, ose më saktë, tri kasta në shoqëri, dhe tre sisteme,
që bashkëjetojnë në harmoni të plotë të papenguar me profit të ndërsjellë.
Grupi i parë janë narcistët patologjik, që
konsiderojnë veten të pagabueshëm dhe nuk kanë ndërmend të tërhiqen, nëse nuk i
mënjanon i lumi. Ata bëjnë çdo gjë për interesa vetjake, sepse sukses për ta
nuk është kontributi, sovraniteti, por aftësia për të mbijetuar në karrige,
qoftë edhe me kacavarje, si tani kryeministri.
Shtresa e dytë janë gazetarët,
publicistët, opionistët, moderatorët, shkrimtarët dhe të gjithë ata që shprehin
mospajtimin me statuse në platforma sociale për gjendjen dhe imazhin e vendit.
Kritikat apo kallëzimet penale që behën
publike, që prokuroria i shpërfill me heshtje stoike, grupi i parë,
pushtetarët, i degradojnë ato në liri të shprehjes, që ata e garantojnë dhe i
durojnë për hir të demokracisë duke mbështjellë veten me një brerore prej
demokrati. Kjo domethënë: “Ju lejoj të shani, por më lejoni të pasurohem!”
Organi i akuzës nuk mund të luftojë bosët
e vet, sepse ata tok me gjykatat, janë pjesë e rrjetit mafioz,
që garantojnë paprekshmërinë dhe mbijetesën
kleptokracisë. Aty ndiqen dhe burgosen kryesisht ata që nuk gjenden
nën çadrën e mafisë politike, ose që nuk mund të blejnë prokurorin e
gjykatësin!
Shtresa e tretë është populli. Ajo masë që
si nga grupi i parë, ashtu edhe nga i dyti, përjetohet si kope e butë, si lopë
për t‘u mjelë.
Kasta e parë, apo shtresa sunduese
mashtron me premtime, e dyta e sulmon për injorancë dhe e ushqen vazhdimisht me
skandale dhe kështu përjashton veten nga populli, ku realisht dhe objektivisht
ka vendin. Në këtë makiavelizëm të kristalizuar përfitojnë mediat, pra kasta e
dytë, me lajme e bujshme, me të cilat u drejtohet emocioneve të popullit. Akoma
pa mbaruar një skandal, zbulohet tjetri dhe populli nuk çuditet më, por
argëtohet dhe nëse i mungojnë, i kërkon nëpër portale „kazan“ që merren me
sensacione. Elita e korruptuar deri në palcë, nuk tmerrohet, por gëzohet se për
skandalet e tyre, për vjedhjet, po diskutohet, po shfryhen dhe po harrohen.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen